علت گزگزشدن دست وپاچیست؟

دلایل زیادی وجود دارد که می‌تواند باعث گزگز در دست‌ها و پاها شود. از مشکلات عصبی و جریان خون گرفته تا کمبود ویتامین‌ها و حتی بیماری‌های مزمن مانند دیابت. در ادامه، به تفصیل به بررسی این علل خواهیم پرداخت. کمبود ویتامین‌ ها و مواد معدنی: یکی از علل رایج گزگز دست و پا، کمبود ویتامین‌های خاصی است که برای سلامت اعصاب ضروری هستند. به خصوص ویتامین B12 که در حفظ سلامت سیستم عصبی نقش کلیدی دارد. کمبود این ویتامین می‌تواند منجر به مشکلات عصبی و در نتیجه گزگز و بی‌حسی شود. کمبود آهن نیز می‌تواند بر جریان خون تأثیر بگذارد و منجر به گزگز شود. مشکلات عصبی: نوروپاتی محیطی، یکی از مشکلاتی است که می‌تواند باعث گزگز دست و پا شود. این بیماری به آسیب عصبی اطلاق می‌شود و معمولاً در افراد مبتلا به دیابت یا افرادی که تحت فشار عصبی یا فیزیکی زیادی قرار دارند، مشاهده می‌شود. سندرم تونل کارپال: نیز یکی دیگر از اختلالات عصبی است که بر اثر فشار بر عصب‌ها، باعث گزگز دست‌ها می‌شود. مشکلات جریان خون: یکی دیگر از علل مهم گزگز دست و پا، مشکلات جریان خون است. وقتی رگ‌ها به دلایلی مثل انسداد یا بیماری‌های قلبی و عروقی به درستی خون‌رسانی نمی‌کنند، ممکن است اعصاب نیز دچار اختلال شوند و گزگز رخ دهد. افرادی که دچار گرفتگی عروق هستند یا فشار خون بالا دارند، ممکن است بیشتر این علائم را تجربه کنند. دیابت و تأثیر آن بر اعصاب: قند خون بالا در افراد دیابتی می‌تواند به مرور زمان به اعصاب آسیب بزند، به خصوص اعصاب محیطی. این وضعیت که به عنوان نوروپاتی دیابتی شناخته می‌شود، یکی از علل شایع گزگز دست و پا است. مدیریت قند خون و کنترل دیابت از طریق رژیم غذایی و داروها می‌تواند به کاهش این علائم کمک کند. آسیب‌های فیزیکی و فشار روی اعصاب: صدمات ناشی از تروما یا فشار طولانی‌مدت روی اعصاب، مانند نشستن یا ایستادن طولانی در یک وضعیت، می‌تواند منجر به گزگز شود. افرادی که به دلیل شغل یا فعالیت‌های روزمره خود مجبور به تحمل فشار زیادی روی اعضای بدن خود هستند، ممکن است بیشتر دچار این مشکل شوند. گزگز در افراد سالمند: سالمندان بیشتر از جوانان دچار گزگز دست و پا می‌شوند. این موضوع به دلیل کاهش کارایی سیستم عصبی و عروقی در این سنین است. با افزایش سن، خطر مشکلاتی مانند نوروپاتی و بیماری‌های عروقی افزایش می‌یابد. به همین دلیل، افراد سالمند باید بیشتر به علائم خود توجه داشته باشند و در صورت بروز گزگز مداوم به پزشک مراجعه کنند. روشهای درمان درمان‌های پزشکی برای گزگز به علت اصلی آن بستگی دارد. اگر مشکل از کمبود ویتامین باشد، مصرف مکمل‌ها می‌تواند به بهبود علائم کمک کند. در مواردی که مشکلات عصبی یا جریان خون وجود دارد، داروها یا درمان‌های فیزیکی مانند فیزیوتراپی ممکن است توصیه شود. در موارد شدید، جراحی نیز ممکن است لازم باشد. ورزش‌های منظم و کششی می‌توانند به بهبود جریان خون و کاهش فشار روی اعصاب کمک کنند. اصلاح رژیم غذایی برای افزایش مصرف ویتامین‌ها و مواد معدنی نیز می‌تواند مؤثر باشد. همچنین، مدیریت استرس و استراحت کافی نیز از دیگر روش‌های خانگی برای کاهش گزگز است. فیزیوتراپی در درمان گزگز دست و پا: فیزیوتراپی نقش مهمی در درمان گزگز دست و پا دارد، به‌ویژه زمانی که این مشکل ناشی از مشکلات عضلانی، عصبی یا اختلالات گردش خون باشد. گزگز دست و پا می‌تواند به دلیل شرایط مختلفی همچون دیابت، سندرم تونل کارپ، فشار بر اعصاب محیطی، مشکلات گردنی یا کمری، و حتی ضعف عضلانی ایجاد شود. فیزیوتراپی به کاهش این علائم از طریق تکنیک‌ها و روش‌های مختلفی کمک می‌کند: تمرینات کششی و تقویتی: تمرینات ویژه برای افزایش انعطاف‌پذیری و قدرت عضلات اطراف اعصاب تحت فشار می‌تواند به کاهش درد و گزگز کمک کند. همچنین، این تمرینات باعث بهبود گردش خون و کاهش فشار وارده بر اعصاب می‌شوند. درمان دستی (Manual Therapy): فیزیوتراپیست‌ها از تکنیک‌های درمان دستی برای آزادسازی عصب‌های تحت فشار، بهبود حرکت مفاصل، و کاهش تنش در نواحی درگیر استفاده می‌کنند. این روش‌ها می‌توانند به کاهش علائم گزگز و افزایش دامنه حرکتی بیمار کمک کنند. تحریک الکتریکی (TENS) و اولتراسوند: استفاده از تحریک الکتریکی برای کاهش درد و التهاب اعصاب محیطی یا استفاده از دستگاه اولتراسوند برای بهبود بافت‌های آسیب‌دیده، می‌تواند تأثیر مثبت بر کاهش گزگز و بهبود حس در دست و پا داشته باشد. آموزش وضعیت بدنی صحیح: آموزش نحوه نشستن، ایستادن و حرکت صحیح برای افرادی که دچار گزگز هستند اهمیت بالایی دارد. اصلاح وضعیت بدنی می‌تواند به کاهش فشار روی اعصاب کمک کرده و علائم را کاهش دهد. استفاده از اسپلینت و بریس: در مواردی که سندرم تونل کارپ یا سایر مشکلات مشابه منجر به گزگز می‌شوند، استفاده از اسپلینت یا بریس‌های حمایتی می‌تواند به بهبود وضعیت دست یا پا و کاهش علائم کمک کند. آموزش بیمار: آموزش به بیمار در مورد چگونگی پیشگیری از بروز علائم، تمرینات خانگی، و انجام فعالیت‌های روزمره به شیوه‌ای که فشار کمتری به اعصاب وارد شود، یکی از بخش‌های کلیدی درمان در فیزیوتراپی است